Ericsson DBH 1001 to aparat telefoniczny produkowany w różnych wersjach przez ponad trzydzieści lat (1931-1962) w szwedzkiej firmie telekomunikacyjnej Ericsson.
Kiedy bakelitowy telefon Ericssona został rozpowszechniony na świecie w latach 30. XX wieku, został nazwany szwedzkim typem telefonu. Historia modelu zaczyna się jednak w innym miejscu. W roku 1931 w norweskim Oslo inżynier Johan Christian Bjerknes oraz artysta i projektant Jean Heiberg opracowali pierwszy telefon bakelitowy z wbudowaną podstawką, pokrętłem i dzwonkiem. Lekka (urządzenie ważyło około trzech kilo), niewielka (mogło być trzymany w jednej ręce) konstrukcja ustanowiła nowy standard dla telefonów z tworzywa sztucznego. Produkcja seryjna i rozpowszechnienie aparatu, odbyło się przy współpracy trzech podmiotów: Elektrisk Bureau (norweskiej firmy przejętej przez LM Ericsson w 1928 roku); Telegrafverket (szwedzkiej firmy państwowej, odpowiedzialnej za telekomunikację w kraju) oraz Ericsson LM.
Dla producentów telefonów przejście od płyty do bakelitu było całkowitą rewolucją. Czas potrzebny na wykonanie osłonki został skrócony z tygodnia do około siedmiu minut. Bakelit wydawał się idealnym materiałem do wykonywania telefonów – był lśniący, dawał się łatwo kształtować, nie pochłaniał wilgoci. Jego jedyną wadą było to, że, ze względów technicznych, pozwalał na produkcję przedmiotów wyłącznie w kolorze czarnym.
Nowatorski projekt telefonu zacieśnił współpracę pomiędzy LM Ericsson i Telegrafverket. Od 1933 roku telefon Ericsson DBH 1001 stał się standardem w szwedzkiej telekomunikacji. Urządzenie sprzedawano także za granicę – ogromne zamówienie złożyła na niego między innymi brytyjska poczta.
Telefony Ericsson były używane także w międzywojennej Polsce. Kultowy DBH 1001 był produkowany w naszym kraju (pod nazwą licencyjną DC1PL1) przez Polską Akcyjną Spółkę Elektryczną Ericsson (PASE Ericsson), która działała od 1924 roku. Początkowo spółka sprowadzała gotowe telefony ze Szwecji. W roku 1936 PASE Ericsson przejęła Śląską Fabrykę Telefonów w Wełnowcu (dzisiaj obszar Katowic), a dwa lata później zbudowała fabrykę w Radomiu (przy rządowym wsparciu, w ramach inwestycji w Centralnego Okręgu Przemysłowego), gdzie przeniosła całą produkcję i kontynuowała ją do wybuchu wojny. 11 lutego 1948 roku znacjonalizowana fabryka przyjęła nazwę Zakłady Wytwórcze Aparatury Teletechnicznej, dając początek rodzimej produkcji telefonów.

Opracował: Szymon Czyżyk