Odbiornik telewizyjny Neptun OT 1491 w wersji podstawowej był produkowany przez Gdańskie Zakłady Radiowe Gezar od jesieni 1959 do wiosny 1963 roku. To pierwszy z serii ponad dwudziestu odbiorników telewizyjnych produkcji GZR (później przekształconych w Gdańskie Zakłady Elektroniczne Unimor), produkowanych do lat 80. XX wieku.
Neptun to zasilany sieciowo telewizor przeznaczony do odbioru programów telewizyjnych wyposażony w różnicową metodą odbioru fonii oraz czarno-biały kineskop typu 35 MK 1 o przekątnej ekranu wynoszącej 35 cm. Pod względem układu elektrycznego jest to superheterodyna wyposażona w szesnaście lamp elektronowych i cztery diody. Za projekt odbiornika odpowiada zespół konstrukcyjny Zaplecza Techniczno-Rozwojowego Gdańskich Zakładów Radiowych, w skład którego wchodzili: inż. Krupa, inż. Kula, inż. Tadeusz Pietrzykowski, inż. Muszyński, inż. Chmielewski, inż. Z. Witczak. Zgodnie z informacjami przedstawionymi w wewnętrznym opracowaniu zakładowym z 1958 roku, telewizor Neptun miał stanowić zmodernizowaną wersję odbiornika Belweder. Gdańskie Zakłady Radiowe, które podjęły się produkcji Neptunów, zostały powołane do istnienia, wybudowane i uruchomione w okresie planu pięcioletniego 1956-1960.
Model Neptuna OT 1491 w latach 1959-1965 posłużył do produkcji kilku wariantów odbiornika różniących się wykorzystanymi w konstrukcji kineskopami (czternastocalowe lub siedemnastocalowe), układami elektrycznymi czy wyglądem obudowy. Ogółem powstało 364763 egzemplarzy. W ramach pierwszej serii opartej na modelu Neptun OT 1491 zostały wyprodukowane takie modele jak: Neptun A (1963-1964), Neptun B (1963-1965), Neptun C (1964-1965), Neptun CB (1965), oraz Neptun D (1965). Telewizory Neptun powstały w ramach tak zwanej „serii kosmicznej”, w której nazwy nadawano wzorem ciał niebieskich: Helios, Jowisz, Saturn czy Uran.

Opracowanie: Piotr Turowski, Filip Wróblewski