Uruchomienie seryjnego wytwarzania pierwszego produkowanego w Polsce odbiornika telewizyjnego, czyli telewizora Wisła, było największym przedsięwzięciem produkcyjnym pierwszego pięcioletniego planu gospodarczego w Polsce, przypadającego na lata 1956-1960. Konstrukcję Wisły oparto na zakupionej licencji radzieckiego telewizora Awangard TL-1 z 1953 roku. Ogółem, w latach 1956-1957, wyprodukowano szesnaście tysięcy odbiorników Wisła. Powstały dwie jej wersje: pierwsza zbudowana z części i podzespołów z ZSRR, druga – zmodernizowana Wisła-B – skonstruowana z częściowym wykorzystaniem polskich lamp. Telewizor Wisła był przeznaczony do odbioru programów telewizji czarno-białej. Aparat włączano przez podniesienie górnej pokrywy, pod którą znajdowały się dwa wbudowane głośniki i pokrętła regulacyjne. Wisła była wyposażona w okrągły kineskop, odgrodzony szybą ochronną. W ścianie frontowej obudowy znajduje się prostokątne wycięcie na ekran kineskopu o wymiarach osiemnaście na dwadzieścia cztery centymetry. Telewizor był fabrycznie przystosowany do odbioru tylko jednego kanału, bo polska telewizja nadawała wówczas tylko jeden program. Tym samym przełącznik kanałów nie był potrzebny.
Telewizor Wisła w momencie produkcji był towarem luksusowym. Kiedy w latach 50. XX wieku fascynacja telewizją ogarnęła cały kraj, niełatwo było go kupić. Produkcja nie nadążała za popytem, dziennie fabrykę telewizorów opuszczało zaledwie kilkadziesiąt sztuk. Zakup telewizora w sklepie odbywał się na podstawie talonów przydzielanych przodownikom pracy, a także osobom zasłużonym dla kultury, nauki, obronności i bezpieczeństwa kraju.

Opracowanie: Piotr Turowski, Filip Wróblewski