Strażnica pożarnicza wybudowana została w stylu neogotyckim przy ówczesnej ul. Potockiego, obecnie Westerplatte, w latach 1877 – 1879, według projektu Macieja Moraczewskiego. Użytkownikiem budynku miała być miejska Zawodowa Straż Pożarna, funkcjonująca w Krakowie od 1873 roku.

Budynek jest przykładem nowatorskiego wówczas budownictwa pożarniczego, gdzie w jednym kompleksie mieściły się koszary oficerów i strażaków, pogotowie pożarnicze, garaże dla sikawek konnych i pojazdów strażackich, warsztaty, suszarnia węży, sala gimnastyczna i telegraf alarmowy. Do ulicy przylega główny, najbardziej okazały w całym zespole, budynek frontowy, murowany z czerwonej cegły, z trzema symetrycznie rozmieszczonymi bramami. Nad bramą środkową umieszczony był zbiornik wodny.
Cały kompleks do dzisiaj zachował się w niemal niezmienionym układzie pierwotnym – jedynie jedną ze skrajnych bram wjazdowych przebudowano, likwidując nadproże tak, aby mogły wjeżdżać przez nią współczesne wozy strażackie. Pierwotnie, na dziedzińcu, stała wspinalnia służącą do ćwiczeń – wykonana w znanej krakowskiej wytwórni Józefa Goreckiego, niezachowanej do dziś.
Budynek nadal wykorzystywany jest przez straż pożarną. W holu wyeksponowano sikawkę na konnym wozie strażackim.
Zwiedzanie obiektu wymaga uzyskania wcześniejszego zezwolenia.

Szerzej:

R. Gaweł, Budownictwo pożarnicze w Krakowie. Katalog wystawy Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie, Kraków 2000