Eroica 3201 to luksusowy odbiornik radiowy, porównywany z niemieckim odbiornikiem Beethoven i jego następcą Stradivari. Nazwa radia nawiązuje do III symfonii Ludwiga van Beethovena komponowanej w latach 1802-1804. Słowo „eroica” zostało zaczerpnięte z włoskiego podtytułu: sinfonia eroica – symfonia bohaterska. Zgodnie z pierwotnymi zapowiedziami, odbiornik miał nosić nazwę Milenium.
Eroica to odbiornik lampowy (superheterodyna) przystosowany do odbioru stacji radiowych na falach długich, średnich i krótkich nadawanych w systemie z modulacją amplitudy (AM), oraz ultrakrótkich w systemie z modulacją częstotliwości (FM). Powstały dwie wersje – model 3201 i, ulepszony, 3202. Urządzenie w 1960 roku produkowały Zakłady Radiowe im. M. Kasprzaka w Warszawie. Wyróżnia je rozbudowany układ elektryczny liczący osiem obwodów dla systemu AM i jedenaście obwodów dla układu FM. Dodatkowo, w obwodzie elektrycznym zastosowano wzmacniacz wysokich częstotliwości, pracujący w układzie nietypowym dla tego rodzaju odbiorników. Wewnątrz urządzenia znalazła się również podwójna obrotowa antena ferrytowa. W ściankach bocznych zamontowano dwa głośniki średnio-wysokotonowe GD 18-13/2 produkcji Zakładów Wytwórczych Głośników Tonsil we Wrześni, zaś za, przesłoniętym tkaniną, panelem ścianki frontowej montowano importowany głośnik niskotonowy Philips, lub – gdy odstąpiono od tej praktyki – owalny głośnik Tonsil GD 31-21/5.
Pod względem designu bryła obudowy odbiornika odpowiada standardom projektowym lat 50. i początku lat 60. XX wieku, niemniej estetyka w której jest utrzymana w pewnej mierze przełamuje panujące wówczas trendy. W modelu tym częściowo zrezygnowano z, typowego dla organicznego wzornictwa przemysłowego lat 50., obłego profilowania elementów. Akcenty te harmonijnie połączono ze zgeometryzowaniem formy. Symetria i wzajemna gra płaszczyzn opartych na podstawowych figurach (na przykład trójkąt, prostokąt), dynamizuje bryłę masywnego odbiornika, nadając mu elegancji i lekkości. U spodu panelu frontowego znajdują się centralnie ułożone przełączniki klawiszowe w dwóch rzędach. Pozwalają na regulację współpracy z podłączonymi urządzeniami, zmianę zakresu fal oraz regulację barwy dźwięku (także dla typów takich jak: „mowa”, „jazz”, „solo”, „orkiestra”). Klawisze ułożone są wokół dwóch wbudowanych w obudowę pokręteł regulacji tonów niskich i wysokich. Po bokach skali umieszczono symetrycznie dwa przełączniki obrotowe, służące do regulacji siły głosu, nastawiania anteny i strojenia. Pośrodku panelu frontowego znajduje się elektronowy wskaźnik dostrojenia w półokrągłej oprawie z tworzywa sztucznego.

Opracowanie: Piotr Turowski, Filip Wróblewski