Telewizor jest urządzeniem przeznaczonym do odbioru programu telewizyjnego emitowanego przez nadawcę za pośrednictwem fal radiowych, przy pomocy których zakodowane są obraz i dźwięk przekazywane na duże odległości. Prezentowany tutaj telewizor Tosca-Lux jest przykładem odbiornika zunifikowanego. Oznacza to, że jego wewnętrzna konstrukcja jest oparta na podzespołach takich samych, jak w innych odbiornikach produkowanych w podobnym czasie przez trzy polskie zakłady reprezentujące przemysł telewizyjny, należące do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego Unitra: Zakłady Diora w Dzierżoniowie (producent omawianego modelu), Warszawskie Zakłady Telewizyjne (WZT) oraz Gdańskie Zakłady Radiowe (Gezar, przemianowane w 1972 roku na Gdańskie Zakłady Elektroniczne Unimor). W rezultacie wszystkie pokrewne modele odbiorników telewizyjnych różniły się głównie wyglądem zewnętrznym. Toscę-Lux produkowano od 1968 do około 1971 roku. Odbiornik posiadł dziewiętnastocalowy ekran, wyróżniał się obrotową podstawą ułatwiającą ustawienie telewizora pod optymalnym kątem patrzenia. Do istotniejszych innowacji w jego budowie można zaliczyć wprowadzenie kineskopów bezimplozyjnych oraz zastosowanie tranzystorów w torze fonii. Obok Toski-Lux, innymi przedstawicielami tej linii polskich telewizorów były też Tosca (produkcji Diory), Ametyst i Opal (produkcji WZT) oraz Atol (GZR).
Ciekawostka: Występujący na terenie Europy od lat 40. do lat 90. XX wieku podział na różne standardy techniczne transmisji telewizyjnej, inny dla krajów Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG), a inny dla krajów zachodnich, wymuszał stosowanie konkretnych typów odbiorników telewizyjnych w danym rejonie. Przekształcenia polityczno-gospodarcze związane z rozpadem ZSRR zaowocowały unifikacją standardów nadawania sygnału telewizyjnego w większości krajów regionu.

Opracowanie: Piotr Turowski, Piotr Żabicki