Dalekopis jest urządzeniem służącym do dalekodystansowej komunikacji tekstowej. W przeciwieństwie do telegrafu Morse’a nie wymaga od operatora znajomości specjalistycznego alfabetu – znaki wpisywane na klawiaturze nadajnika są drukowane na papierze przez urządzenie odbiorcze. Dzięki temu obsługa dalekopisów nie wymagała zatrudniania wykwalifikowanego personelu.
Dalekopisy przesyłają tekst w formie binarnej, w sposób przypominający współczesne komputery. Nośnikiem informacji jest prąd elektryczny o określonym natężeniu. Linia transmisyjna może w danej chwili przyjmować jeden z dwóch stanów, określanych przez przepływ prądu lub jego brak. W stanie domyślnym prąd płynie przez linię. Naciśnięcie klawisza rozpoczyna sekwencję przesyłania znaku, co jest sygnalizowane chwilową przerwą w przepływie elektryczności. Następnie w miarowych odstępach przesyłane jest pięć impulsów, których kombinacja określa przesyłany znak. Ponieważ za pomocą pięciu impulsów można zakodować jedynie trzydzieści dwie kombinacje, dwie z nich są przeznaczone do przełączania rejestrów zawierających litery oraz cyfry i znaki interpunkcyjne. Technika ta została zaadaptowana także do komunikacji z wczesnymi komputerami, w których dalekopisy były wykorzystywane w roli terminali.
Podstawowe założenia takiej techniki przesyłania tekstu zostały stworzone w 1874 roku przez francuskiego inżyniera Jean-Maurice-Émile’a Baudot. W pierwotnej wersji urządzenie nie posiadało jeszcze pełnej klawiatury, a operator musiał ręcznie wprowadzać kombinacje impulsów za pomocą zestawu pięciu przycisków. Proces ten został zautomatyzowany w 1901 roku przez Donalda Murray’a.
Dalekopis typu RFT 51a – PL 2 wytwarzany był w NRD w dawnej filii zakładów Siemens & Halske w Chemnitz. W okresie po II wojnie światowej zakłady znacjonalizowano, a nazwę miasta zmieniono na Karl-Marx-Stadt. Pomimo wygaśnięcia licencji Siemensa, konstrukcja tego dalekopisu jest niemal tożsama z produktami Siemens & Halske z lat 30. I 40. XX wieku. Prezentowany model produkowany był na specjalne zamówienie Polski Ludowej, głównie dla poczty polskiej. Wyposażony był w możliwość zapisu polskich znaków: Ł i Ż.

Opracował: Szymon Czyżyk