Pionier był pierwszym powojennym polskim lampowym odbiornikiem radiowym. Został opracowany w 1948 roku w Zakładach Radiowych Diora w Dzierżoniowie przez zespół inżyniera Wilhelma Rotkiewicza, konstruktora detefonu. Tuż po wojnie w dzierżoniowskich zakładach montowano odbiorniki oparte na pozostawionych przez Niemców podzespołach oraz radioodbiorniki Aga na licencji szwedzkiej. Z tego drugiego typu odbiorników pochodziły elementy indukcyjne wykorzystane w pierwszej partii pionierów, później zastąpione produktami pochodzenia krajowego. Odbiorniki z tej rodziny zostały pomyślane, jako łatwe i tanie w produkcji, a przede wszystkim, atrakcyjne cenowo dla kupujących. To właśnie niska cena i niezawodna konstrukcja oparta na produkowanych w kraju częściach, zdecydowały o ich popularności (łącznie wyprodukowano 1,5 miliona sztuk). Pionier odpowiadał potrzebom społeczeństwa zubożałego po drugiej wojnie światowej. Jego znaczenie dostrzegały też władze komunistyczne upatrując w szerokiej sprzedaży odbiorników radiowych możliwości powszechnego oddziaływania i usprawnienia procesu przekazywania informacji.
Rodzina odbiorników Pionier składa się z około siedemnastu typów różniących się parametrami technicznymi, czy wykorzystanymi podzespołami. Model odbiornika był bowiem stale udoskonalany. Do konstrukcji różnych jego wariantów wykorzystano aż dziewięć rodzajów obudów: trzy bakelitowe i sześć drewnianych. Wariacjami na temat Pioniera były również modele odbiorników: Juhas, Kujawiak, Mazur, Noteć, Polonez i Promyk.
Pionier U2 to superheterodyna, która została sprzedana w 585 tys. egzemplarzy. Wyglądem nawiązuje do radioodbiorników przedwojennych utrzymanych w stylu art déco. Obudowę skrzynkową wykonano z ciemnobrązowego bakelitu. Zastosowanie tego materiału pozwoliło na znaczne obniżenie kosztów produkcji względem analogicznych obudów wykonanych z drewna i materiałów pochodnych. Z przodu radioodbiornika, w kwadratowym polu, umieszczono okrągłą skalę wraz ze wskazówką. Pod nią znajdują się dwa przełączniki obrotowe: po lewej stronie pokrętło wyłącznika i regulacji siły głosu, po prawej pokrętło przełącznika zakresów fal i strojenia. Obok skali za profilowaną poziomą żaluzją i płócienną maskownicą umieszczono głośnik magnetoelektryczny Tonsil typu GD 13/1,5. Litera „U” przy nazwie odbiornika wskazuje, że jest przystosowany do zasilania z sieci prądu stałego oraz zmiennego. Brak elektryfikacji dużych obszarów kraju wymusił przygotowanie wersji bateryjnej pod nazwą Pionier B. Prosta, łatwa w naprawie konstrukcja radia w bakelitowej obudowie była stosowana aż do 1968 roku w kilku wersjach różniących się jedynie zestawem lamp.

Opracowanie: Piotr Turowski, Filip Wróblewski